Aan de vooravond van de reis zaten we met zijn allen heerlijk te dineren op een terras in onze startplaats Prades. Lekker mediterraans met warme temperaturen tot laat in de avond en een goede maaltijd. Na de openingsbriefing waren de verwachtingen hoog gespannen en doken we ons bed in. Toen we ’s ochtends wakker werden scheen de zon lichtjes en was het heerlijk fietsweer, voor wellicht de zwaarste etappe van de hele week.
Dit hakte erin
Een prachtige rit was het, maar er werd ook afgezien. Zeker de Port de Pailhaires hakte er flink in. De afdaling was daarna een genot en ’s avonds kwamen al snel weer de grootste verhalen aan tafel waar we in een fijn hotel aan de rivier de Ariège sliepen. De toon voor de rest van de week was gezet: het is mooi, maar je krijgt het niet cadeau.
Etappe 2!
We begonnen met een lekker stuk infietsen naar de voet van de Port de Lers. Daar begon een mooie smalle klim en net onder de top zaten we middenin de wolken en begon het zowaar te regenen. Snel de regenjasjes aan en rustig afdalen. Gelukkig was het 200 meter onder de top al weer beter en kon er genoten worden van een lunch in Massat en ook van een prachtige afdaling van de Col de Agnes.
Het hotel waar we sliepen was er weer één om over naar huis te schrijven: authentiek, bijzonder en lekker eten! In de avond liet Rick nog een film zien over Fabio Casartelli, de renner die verongelukt was in de afdaling van de Porter d’Aspet. Deze col zouden we namelijk de volgende dag gaan beklimmen. Helaas heeft Peter deze dag besloten terug te reizen naar huis en we wensen hem veel sterkte toe bij zijn herstel.
Historie
De derde etappe was er wederom één van historie. Col de Portet d’Aspet en Col de Mente stonden op het programma. Cols die vaak in de koninginnenrit van de Tour de France zaten. Na een welkome foerage op de eerste col daalden we allen langs het monument van Casartelli en beseften hoe link deze afdaling eigenlijk is.
Na wat zweetdruppels ondanks de regen, lunchten we allen gezamenlijk boven de col de Mente waar het noodweer los barstte. Precies op tijd! Hier werden de plannen gewijzigd en werd de kortste route naar het hotel gekozen. In de namiddag kwam, ondanks de regenradar, het zonnetje er nog even door en kon er een wandelingetje gemaakt worden door de bekende finishplaats Bagneres de Luchon.
De koninginnenrit met veiligheidsmaatregelen
Met de Col de Peyresourde, Col de Aspin en de Col du Tourmalet stond vandaag (etappe 4) de koninginnenrit op het programma! Bij vertrek was het aangenaam en zelfs zonnig weer. Eenmaal bovenop de Peyresourde zag je een koufront aankomen waar we op af koersten. Na een vlotte afdaling ging het gelijk verder met de beklimming van de Col de Aspin. Hier stond de begeleidingsbus weer klaar en konden er droge kleren worden aangetrokken, water worden bijgevuld en de energievoorraad op pijl worden gebracht met de inmiddels bekend geworden “schijtkoek”.
En dan de slotklim; de Tourmalet. Inmiddels was het regenen over gegaan in hard regenen en dat in combinatie met een harde wind en lage temperaturen maakte het tot een barre, emotionele en heroïsche tocht. Bovenop de top stond Rick iedereen op te wachten en dirigeerde iedereen direct het restaurant in. Na Ivar en Nicole opgepikt te hebben, die belden i.v.m. dreigend onweer, volgde een logistieke operatie. Rick vond het namelijk onverantwoord om met deze omstandigheden te gaan afdalen. Veiligheid voorop! Daarom bracht hij de eerste groep ca. 10 kilometer naar beneden waar de omstandigheden weer verantwoord waren. De andere groep had besloten direct door te willen naar het hotel en reed dus (incl. site-seeing ;-)) met Rick naar het hotel. Wat een onvergetelijke ervaring!
De Col d'Aubisque afgesloten!?
Vanaf de start beklommen we de Col du Soulor maar daar bleek een bord te staan Col d’Aubisque “fermé”. Ojee, dacht Rick en reed snel met de bus omhoog om in het restaurant op de top van de Soulor 4 nieuwe routes te maken. Het bleek dat een heel stuk van de weg naar de Aubisque was weggeslagen en onbegaanbaar was geworden. Toen de eerste fietser, Jan, aankwam had Rick net de routes af kunnen krijgen en zo kon iedereen zonder oponthoud de alternatieve route vervolgen. En wat was die mooi zeg! Een prachtige afdaling met links en rechts van je een indrukwekkende hoeveelheid water en modderstromen. Nu konden we ons enigszins voorstellen waarom de weg naar de Aubisque dicht was... In een knus en fijn hotel, waar de tassen al op de kamers stonden, lieten we ons weer heerlijk verwennen.
Richting Spanje, zou het weer daar beter zijn?
In de voorlaatste etappe reden we dan eindelijk Spanje in en daar scheen eindelijk weer eens (toevallig?) de zon. Daarvoor moest nog wel de zware klim naar de Col de la Pierre St. Martin worden beklommen. Bovenop was het wederom fijn een steunpunt te hebben want het weer was wederom bar en boos en we bevonden ons midden in de wolken. Helaas hebben we niet lang van de uitzichten kunnen genieten want bovenop de laatste klim van de dag, tevens de overgang van Spanje met Frankrijk, zat het wederom potdicht. Het was zelfs moeilijk om de top te ontdekken!
Het hotel in de “middle of nowhere” was geweldig. Eerst borrelde we gezamenlijk met de ingekochte zakken nootjes, zoutjes, pringles tucs etc. Nadien hebben we gegeten in een zeer mooi restaurant met fantastisch grote ramen waardoor je een mooi uitzicht had op de vallei en omgeving.
Uitrijritje?
De laatste dag waren de weergoden ons gelukkig weer wat beter gezind, wat ook wel welkom was op deze, toch lange, etappe. Alles behalve een uitrijritje! Direct na de start beklommen we de steilste klim van de week, de Col de Bagarqui met stukken van 16%. Wat een ellende. Eenmaal boven was de voldoening groot, zeker omdat er door een fictief finishlint werd gereden.
Bovenop de 2e col van de dag was er weer de bevoorrading en kon men zowel mentaal als fysiek de krachten bijeen rapen om zo op de grote plaat onze eindplaats St. Jean de Luz te bereiken. Na een finishfoto aan het strand was het plaatje compleet en dronken we ’s avonds gezamenlijk een biertje en proostten op een onvergetelijke en geslaagde week. Iedereen heeft zijn eigen grenzen verlegd en kan trots zijn op wat deze week is gepresteerd! Rick bedankt iedereen voor een zeer gezellige en onvergetelijke week met een mooi stel mensen.
Ook op racefietsreis?
Helaas was dit de laatste editie van de Trans Pyreneeën op de racefiets, maar gelukkig hebben nog meer prachtige reizen. Check het reisoverzicht van dit seizoen of geef je interesse op voor een reis die je in 2019 wil doen.
